Afsluitende post 2010

De afgelopen jaren heb ik altijd de supercorny "End of Year"-survey ingevuld, maar dit jaar heb ik daar geen zin in. De herfstigheid waar ik in september over schreef, deed rond maart dit jaar zijn intrede en is niet meer weggegaan: mijn tante uit Australië overleed, ik raakte mijn baan kwijt, aan mijn vrijwilligerswerk kwam een einde, mijn bloeddruk stortte omlaag met veel medicatiewisselellende tot gevolg, Céline bleek een maligne lymfoom te hebben waar ze aan overleed en dit zijn slechts de zaken waar ik hier op LogPoes over wil vertellen. Laten we het erop houden dat mijn leven zoals het was niet meer is en dat de toekomst die ik me had voorgesteld niet gaat komen. En dan kom je in een situatie terecht die Imogen Heap een stuk poëtischer kan beschrijven dan ik:

Everybody says time heals everything.
But what of the wretched hollow?
The endless in-between?
Are we just going to wait it out?

Aan de andere kant was het ook het jaar van een absurde hoeveelheid Uiterst Leuke Dingen: tentoonstellingen, shopdates, geweldige concerten, verjaardagsfeestjes, fijne lage bloeddrukwaardes, tv-series, boeken, John Barrowman, Posse marathons en sleepovers, het uiterst briljante Middelgrote LogPoes Theefeest, een nieuwe CV-ketel, spontane feestjes, Zinederella, zeepmakerij, the Poeticores, de geboorte van TW, Meneer de Poes die dokter werd, The Big Kahuna die met pensioen ging, de start van mijn visagieopleiding, het ontmoeten van diverse uitzonderlijk leuke nieuwe mensen (die zich vaak ook nog eens door mij lieten onderpienselen), Halloween, NaNoWriMo, Project 365 en ik weet zeker dat ik nog een boel dingen vergeet. Daarnaast bleef The Bass of Awesomeness nog steeds awesome, basles het meest briljante dat ik ooit bedacht heb te gaan doen en prijs ik me elke dag weer gelukkig dat ik het personeel mag zijn van Rood en Les-Mioux. Nou ja, behalve op de momenten dat ik hun kattenbak moet verschonen natuurlijk, maar dat spreekt voor zich.

Rest mij nog u een veilig oud & nieuw te wensen: past allen op uw vingers, neuzen en huisdieren en dan zie ik u weer traditiegetrouw op 3 januari!

Poelekie goes to makeupschool - dag 7

Toen ik bruut misselijk wakker werd, dacht ik al: "Dit gaat niet goed!" en inderdaad, tegen de tijd dat ik in de bus had moeten zitten, bevond ik me semi-projectiel vomiterend in mijn badkamer... Hoewel ze op school uiterst streng zijn op te laat komen, besloot ik toch een poging te wagen en rende ik achtereenvolgens naar de bus, naar de tram en naar school, waar ik dusdanig Episch Zielig (lees: kokhalzend, huilend en amechtig hijgend) voor de deur stond, dat ik tóch binnengelaten werd.

We kregen les van de oprichtster van de school. Het leukste vond ik dat zij niet alleen de looks voordeed en het over producten had, maar het ook breder trok: de geschiedenis en ontwikkeling van visagie sinds het begin van de vorige eeuw, de invloed van kunst en maatschappelijke gebeurtenissen op looks en trends. Hierdoor was er veel minder sprake van de "paint by numbers"-sfeer van "dit spullie op die plek" die me soms doet twijfelen aan mijn geschiktheid voor het vak. Dát, en het feit dat ik geen wenkbrauwen kan tekenen, natuurlijk. ;-)

Na een uiterst leerzame les waarin we smokey eyes, een eyelinerlook, decoratief werk en ook een deel styling te zien kregen, was het tijd voor het huiswerk: we moeten elk een boek maken (70% plaatjes, 30% tekst) over de geschiedenis van de visagie van 1920 tot nu! *doet dansje* Dát was het moment waarop ik besloot op te houden met mijn gemauw en getwijfel en mijn opleiding gewoon af te maken. Zo eindigde een uiterst matig gestarte dag toch behoorlijk uitstekend!

Onderdruk

IJskoude handen en voeten, niet in staat een fatsoenlijke lichaamstemperatuur te houden in een kamer van 21 graden én tegelijkertijd mild-subfebriel zijn, een vrij hevig gebrek aan Levensvreugd, zich uitend in een ergere labiele jankebel zijn dan gewoonlijk, slecht kunnen slapen, omvallen zodra ik omlaag kijk en sinds zondag die chronische misselijkheid, onafhankelijk van wel of geen voedselintake: ik wist hoe laat het was, maar ik wilde er, zelfs na "Yo, Poelekie, je weet hoe laat het is, doe er wat aan!"-gesprekken van mijn omgeving, niet aan. Wie denkt "Waarom dan niet?": zie hier, hier en hier.

Maar na gisterochtend mijn dag projectiel vomiterend gestart te zijn (het vervolg van deze dag leest u hoogst binnenkort in "Poelekie goes to makeupschool - dag 7") en vandaag ziek en slap wakker te zijn geworden, kon ik het niet langer ontkennen: yup, mijn pillen werken wat te hard en ik heb onderdruk!

In overleg met mijn dokter ga ik morgen, voor het eerst sinds 14 oktober 2008, een dag géén medicijnen innemen, in de hoop dat ik me daarna niet meer zo vaatdoekkig voel. De dokter opperde zelfs een "weekje zonder", maar dat vond ik dan weer niet zo'n denderend idee. Houdt u de pootjes gekruist dat het helpt en dat ik mijn verjaardag op zaterdag níet op Afdeling Interne hoef te vieren? Alvast bedankt! ;-D

Poelekie goes to makeupschool - dag 6

Met lood in de schoenen stiefelde ik naar school: vandaag zou de dag zijn dat ons huiswerk voor het eerst voor de gehele klas besproken zou worden. Ik vermoedde dat het ook de dag zou worden waarop ik de "hoe vind je zelf dat het gaat?"-vraag zou krijgen, want het gaat allemaal nogal matig. Niet dramatisch slecht, maar wel heel veel matiger dan zou moeten. Het is ontzettend frustrerend om bezig te zijn met iets waar (al is het maar voor mijn gevoel) werkelijk nul komma nul schot in zit. Nu voelde ik me al niet bijster hoe (want extreem misselijk), wat niet erg bevorderlijk is voor de levensvreugd.

Het bleek mee te vallen: de vraag werd niet gesteld, maar ik kreeg wel een boel verbeterpunten (lees: terechte kritiek) en tips. En alsof de duivel er mee speelt: die middag lukte het me zowaar om een goede wenkbrauw te zetten! Altijd leuk voor de succesbeleving, zullen we maar zeggen. Dus nee, ook na dag 6 ben ik nog niet van de opleiding gekickt, maar de twijfels of ik hier wel mee door moet gaan worden wel per week heviger. Dat ligt overigens totaal niet aan de opleiding, maar 100% aan mij. Aan de andere kant geloof ik heilig in "bij twijfel niks drastisch doen", dus vooralsnog ga ik rustig door en hoop ik dat het bijtrekt.

Poelekie goes to makeupschool - dag 5

Vandaag was de eerste dag dat de docente technieken voor zou doen op modellen van buitenaf: mannenmakeup, de 2e en 3e leeftijd (respectievelijk 40 plus en 65 plus) en de donkere huid. Voor het onderdeel mannenmakeup had ik J. weten te charteren, die als eerste een kleine twee uur door de docente onder handen genomen werd.

Ik had graag willen linken naar een hoogstwaarschijnlijk uitstekend geschreven en van (sociaal)theoretische context voorziene blogpost van J. zelf, maar zelf na drie keer vragen kwam daar niets anders uit dan: "Ahhefnuffintoséh!", dus u zult het met mijn korte uitleg moeten doen: je zit als model voor de klas, met een schoonheidsspecialistelamp op je gezicht gericht en tissues in je nek, bepienseld te worden door de ondertussen uitleg gevende docente. In de tussentijd word je door een stuk of 16 meisjes/vrouwen aangestaard. Ze stellen vragen, geven antwoorden op vragen van de docente en maken aantekeningen.

Het vreemdste vind ik zelf (ja, ook wij cursisten moeten wel eens voor de klas zitten) dat je aangestaard en van commentaar voorzien wordt, terwijl het eigenlijk helemaal niet om "jou-als-persoon" gaat: als model ben je niet meer of minder dan een object waar makeup op gesmeerd wordt en het is voor de toeschouwers eigenlijk alleen van belang dat ze goed zien welk spullie wáár komt.

Na het opbrengen van de basis zegt de docente "Kom maar een foto maken" en stormt de hele kudde naar voren om je op de foto te zetten. Ogen open, ogen dicht, van opzij. De hele kudde gaat weer zitten, de makeup wordt verder gedaan tot er weer een cruciaal punt is waarop er weer een foto gemaakt moet worden, weer die hele kudde naar voren, weer 80 keer een flits in je gezicht. En zo verder tot je "af" bent en er nog een laatste foto gemaakt wordt van het eindresultaat. Dit neemt gemiddeld een uur of twee in beslag en het went ook wel, maar ik ben altijd weer blij als het achter de rug is.

Het tweede model was de moeder van een klasgenote, op haar werden twee looks voorgedaan: de ene helft van het gezicht was de multicolourlook voor de 2e leeftijd en op de andere helft van het gezicht de look voor de 3e leeftijd. Vooral die laatste look is meer een kwestie van laten dan van doen: hoe meer makeup je op de oudere huid smeert, hoe onnatuurlijker het eruit ziet.

Na de lunch was het tijd voor makeuplooks voor de donkere huid. Ook bij dit model werden twee looks voorgedaan: een mini-smokey eye (redelijk draagbaar) en een zeer heftige look voor bijvoorbeeld een videoclip, inclusief valse wimpers en een gespraypainte decoratie op de slaap. We kregen een absurde hoeveelheid huiswerk mee en ik schafte wat makeupspullies aan om deze looks te kunnen (proberen te) reproduceren, hier op flickr kunt u zien wat ik allemaal aangeschaft heb. Over twee weken is het weer tijd voor een praktijkles, daarin gaan we eerst het huiswerk klassikaal bespreken en daarna oefenen met de wenkbrauwen (aargh, nachtmerrie!) en de lippen.

NaNoWriMo = klaar

Op donderdag de 25e typte ik de laatste woorden aan NaNoWriMo 2010, maar zoals ik in mijn vorige NaNo-post schreef, was ik er al lang en breed meer dan klaar mee. Deels omdat ik mijn (emotioneel toch behoorlijk uitputtende) verhaal al afgeschreven had en deels omdat ik dit jaar helemaal niet in de NaNo-swing of things gekomen ben. De officiële kick off in Utrecht heb ik gemist wegens moe en geen zin en de bijeenkomsten in Amsterdam worden gefrequenteerd door iemand die zich op een manier gedraagt waar ik zó godsgruwelijk de fuck van krijg, dat ik na 3 weken "proberen te negeren" en 1 keer "middelhard mijn irritatie uiten", besloten heb om maar niet meer te komen zolang als zij wel komt. Voor de mensen die denken: "Hee, had jij eerder dit jaar niet iets vergelijkbaars?", het antwoord daarop is yup! Met als grote verschillen dat 1) ik de mensen van de NaNo-schrijfgroep vaak genoeg buiten de schrijfgroep om zie, 2) ik het niet drie jaar lang blijf "proberen" met absurd veel stress tot gevolg en 3) ik er een rotsvast vertrouwen in heb dat ze na november niet meer verschijnt. *doet wat kattenmagie*

Om deze post niet één grote (zoals H., mijn favoriete collega ooit, dat altijd noemt) dumper te laten zijn, hieronder een fijn lijstje bedankjes, want deze schrijftechnisch in ieder geval erg vruchtbare en mentaal flink opluchtende (dit verhaal was 13 jaar in the making!) NaNoWriMo was nooit geschreven zonder de primaire aansporing ("doe er iets mee") van EstherDo & Vrouw Polle, de "zo pak je het aan"-adviezen, de paniekbeperking en de Russian Style coaching van Jedidjah (yes, you get 10%) en het overlijden van Harry Mulisch (RIP).

Verder was de steun van (in random volgorde) alle Wrimo's op Twitter (u weet wie u bent!), Meneer de Poes, Kattenfluisteraar T., The Big Kahuna, een boel mensen die ik zomaar vergeet omdat ik tegenstelling tot voorgaande jaren geen lijstje heb bijgehouden en mijn Spotify playlists "Schrijven" en "Poelekie's Malle Mix" onontbeerlijk! Oh, en ik schijn elk jaar na afloop te zeggen dat ik het nooit meer doe, dus hierbij: ik doe het nooit meer! Dat u het even weet.

Poelekie goes to makeupschool - dag 4

Dag vier alweer: een praktijkdag.

Tijdens de vorige theorieles hadden we twee looks voorgedaan gekregen: de natural look en de kayal look. Die had ik thuis op verschillende modellen geoefend en die gingen we die op school op elkaar oefenen. Ik teamde op met klasgenote P. Het werktempo werd flink opgevoerd: waar ik de vorige praktijkdag 's ochtends opgemaakt werd en 's middags moest opmaken, mochten we er deze keer per look maar 1 uur over doen. Ik zat eerst model terwijl P. de natural look bij mij deed, vervolgens deed ik de natural look bij haar. Na de pauze was het tijd voor haar om bij mij de kayal look te doen en deed ik vervolgens de kayal look bij haar.

Het bleek wel heel goed om te leren je werktijd strak in te delen en te zorgen dat je niet te lang blijft hangen op een onderdeel: ik merk dat als het aan mij ligt, ik met gemak een half uur blijf frutten aan die wenkbrauwen (niet mijn sterkste punt), maar als alles er binnen een uur op moet zitten, heb je daar geen tijd voor. Ook voor gezellig babbelen is geen tijd: het is stevig aanpoten, om maar eens een vreselijk cliché uit de kast te trekken.

We hadden deze keer les van een andere docente. Zij liep rond, gaf suggesties en deed direct correcties, in plaats van dat we eerst ons gang mochten gaan en dat de correcties vervolgens klassikaal besproken werden. Ik weet niet of dat komt omdat deze docente een andere werkwijze heeft, of dat het komt omdat dit de tweede praktijkles was: ik kan me voorstellen dat men er de eerste keer niet direct als een havik op wil zitten. In ieder geval bleek ik het niet zo godsgruwelijk beroerd te doen als ik wel dacht dat ik het deed.

Dat gevoel dat ik er werkelijk niks van bak en dat er nul komma nul schot in zit, is iets wat ik tot nu toe altijd gehad heb als ik aan iets nieuws begin. Het is deze keer alleen wat hardnekkig: ik heb minstens één keer per week een nachtmerrie dat ik van school getrapt word wegens nul talent (niet dat dat kan overigens) en ik heb bij vlagen spijt dat ik eraan begonnen ben. Hopelijk komt het moment waarop alles klikt (wat uiteindelijk ook altijd komt, vroeger of later) snel. In de tussentijd zucht ik af en toe diep, maar piensel ik stug door.

NaNoWriMo week 2

"Hell week", volgens sommigen. Ik had nergens last van: de schrijverij vlotte gestaag, en ook de pijnlijke, moeilijke stukken kreeg ik uiteindelijk op papier. Over de kwaliteit van de schrijverij kan ik op dit moment weinig zeggen, ik zit er ten eerste te veel bovenop en ten tweede heb ik niets meer teruggelezen. Waar ik in voorgaande jaren teruglas en mijn verdere schrijverij daarop liet volgen, heb ik dit jaar een lijstje met onderwerpen waarover ik moet schrijven en een lijstje met de volgorde waarin het geschreven moet worden. Dit is dan ook de eerste keer dat ik een min of meer chronologisch verhaal heb, dat ook in die volgorde geschreven is. Ook best bijzonder om eens mee te maken, van a naar z schrijven.

Ik zou echter mijn ZeurPoezige™ zelf niet zijn als ik geen probleem had: ik zit nu op 31.000-zoveel woorden en ik ben klaar met mijn verhaal. Meer dan klaar eigenlijk. En dat bedoel ik deze keer eens niet op de "ik ben het zat"-manier, maar letterlijk: het verhaal staat er. Ik heb alles opgeschreven en dit is versie één. Meer is er niet gebeurd.

Nu vraag ik me af wat ik verder moet: ik heb geen zin om zoals in voorgaande jaren semi-filosofische beschouwingachtige onzin neer te pennen om maar aan de 50.000 woorden te komen. Aan de andere kant denk ik niet dat ik nog iets kan toevoegen aan de versie van het verhaal zoals het er nu staat: natuurlijk wordt er nog aan toegevoegd, maar dat is herschrijf- en puzzelwerk.

Ik zou natuurlijk ook kunnen besluiten een ander verhaal te schrijven, maar ik heb weer eens geen idee wat. Dit is duidelijk zo'n moment dat ik wilde dat ik in staat was fictie te schrijven, maar helaas. Ik overweeg dan ook serieus om voor het eerst in mijn NaNo-carrière de handdoek in de ring te gooien en ermee te nokken. Ik ga er maar eens een nachtje over slapen.

Poelekie goes to makeupschool - dag 3

Deze les was weer een theorieles. Een klasgenote werd door de docente opgemaakt in twee verschillende looks: 's ochtends werd stap voor stap de natural look (denk bruidjes) uitgelegd en kregen we ook wat tips over bijpassende styling (haar en accesoires). 's Middags werd een wat extremere kajal look (voor catwalkshows) voorgedaan en kregen we uitgebreide uitleg over de verschillende correctietechnieken voor de ogen: diepliggende ogen maak je, zelfs binnen een standaardmakeup, anders op dan bijvoorbeeld ver uit elkaar staande ogen. Het huiswerk voor de komende twee weken was het oefenen van deze twee looks. De eerstvolgende les gaan we 's ochtends de natural look op elkaar oefenen en 's middags de kajallook, die dan ook uitgebreid wordt.

Buiten was het verschrikkelijk wisselvallig weer, wat duidelijk zijn weerslag had op de klas: om de haverklap liet iemand iets vallen (pen, klapper, makeup, fotocamera) en we waren verschrikkelijk onrustig. Daarnaast is het leuk om te merken dat iedereen langzaam maar zeker wat "losser" wordt: in het begin keek iedereen de kat wat uit de boom, nu wordt er uitgebreid met elkaar gepraat (ook over serieuze onderwerpen) en is men erg behulpzaam onderling. Ook de verzuchting van verschillende klasgenotes dat het ze niet heel makkelijk afgaat, vind ik erg geruststellend, want bij vlagen (vooral als ik die @#$% wenkbrauw er na 4 keer nóg niet correct op heb weten te kalken) vraag ik me wérkelijk af waar ik aan begonnen ben. Geheel gerustgesteld dat dit volkomen normaal is in deze fase van het leerproces, schafte ik weer een gezinsverpakking Hoogst Noodzakelijke Makeup (wimperstukjes, wimperlijm, glitters en plakspul om die glitters mee vast te zetten) aan en ging vervolgens op jacht naar warme thee bij Metz & co.

NaNoWriMo week 1

Weken, zo niet maanden liep ik te twijfelen of ik dit jaar weer mee zou doen aan NaNoWriMo, of "Elk jaar hetzelfde gezeur" zoals The Big Kahuna het noemt. "Geen zin", "Niks te melden" en "NaNoWriMo is stom!" waren mijn (overigens uitstekende!) argumenten. Hoewel, niks te melden: er is wel 'iets' waar ik al 13 jaar mee rondliep, maar waar ik niet van zag wat ik er precies mee moest doen en al helemaal niet hoe.

Gelukkig zijn er dan andere mensen die je respectievelijk vertellen dat je er 1) wat mee moet doen en 2) hoe je dat dan het beste aan kan pakken. Ik probeerde er nog onderuit te komen door te stellen dat dit een verhaal is dat éigenlijk door Harry Mulisch geschreven moest worden: hij is een kei in de ellipsen en het beschrijven van de grijsnuances en het onuitgesprokene. Althans, in De Aanslag deed hij dat uitstekend. Maar goed, met 3 dagen voor de start van NaNoWriMo en mijn niet heel ver reikende contacten hield ik er rekening mee dat ik het toch zelf zou moeten doen.

En inderdaad, op zondagochtend de 31e kreeg ik een smsje:"Je zult je boek zelf moeten schrijven. Mulisch is gisteravond overleden". Dus na een uiterst geslaagde Halloweenparty zette ik, in het gezelschap van twee andere pyjamadragende NaNo-ers met elk een bak thee voor de neus, mijn Alphasmart aan en begon ik met tikken. Ondertussen ben ik 1 week en zo'n 17.000 woorden verder en het is heel anders dan andere jaren: ik heb 1 verhaal en dat vertel ik van a tot z. Natuurlijk verspring ik af en toe ("Oh ja, dat moest daar"-style), maar mijn gewoonlijke hak-tak-all-over-the-place qua zowel onderwerpen als tijd is deze keer volledig afwezig. Heel interessant! Ik ben benieuwd hoe de volgende week gaat zijn!

Poelekie goes to makeupschool - dag 2

Terwijl ik een tas vol makeup, een grote handtas en een paraplu richting school zeulde, realiseerde ik me dat ik weer eens een 'sleepberoep' had uitgezocht: na o.a. carrières als Montessori-kind, kunstschaatster, balletmiep en dossiersleepster, eh, coördinatrice werkgroepen zeul ik tegenwoordig óf met een basgitaar óf met een tas met daarin twee keer mijn maand huur aan makeup. Geen wonder dat ik zonder regelmatig chiropractorbezoek niet normaal kan lopen... Mijn hele leven sleep ik al met zooi: het zou me niet verbazen als mijn grafschrift "She schlepped shit" wordt.

Op school viel ik middenin een gesprek over opgevoerde scooters, toevallig een van de weinige onderwerpen in de wereld waar ik werkelijk NIETS vanaf weet, en dat terwijl ik nog wel speciaal naar "Oh Oh Cherso" had gekeken om mee te kunnen babbelen.

We werden opgedeeld in duo's en na een uiterst gezellig kletsgesprekje met mijn klasgenote N. die mijn nieuwe held is omdat ze elke ochtend om 5(!!!) uur begint met werken, gingen we de technieken die we geoefend hadden op modellen nu op elkaar oefenen. De resultaten werden voor de klas besproken en we kregen uitleg over diverse correctietechnieken: vooral van de illuminator om foundation lichter mee te krijgen werd ik erg gelukkig, want mijn eerste modellen hadden ná foundation helaas een hoog oompa loompa-gehalte. Ook werd ons huiswerk gecorrigeerd en werd ik, ondanks mijn bange vermoedens, niet per acuut van school getrapt wegens "nul talent". Waarmee natuurlijk niet gezegd is dat dat niet alsnog kan gebeuren, maar deze keer zat ik in ieder geval nog goed. We kregen nieuw huiswerk op en om 16:30 sleepte ik mij, mild uitgeput, weer een weg naar huis de Poeticores-repetitie.

Een kleine maand in het leven van een LogPoes

Eigenlijk, éigenlijk heb ik een hekel aan dit soort posts, maar na 23 dagen blogstilte kan ik volgens de eekhoorns "niet zomaar een leuterverhaaltje ophangen alsof je hier gisteren nog rondhing. Da's onbeleefd!", dus vandaar een puntsgewijs lijstje:

- Ik fröbelde een heus zine (met contributies van diverse anderen en onder eindredactie van J.) over NaNoWriMo in elkaar dat hier gedownload kan worden.

- Mijn kojntfrojnt (tevens Zinederellapartner) Daphne en haar Baardmans kregen een TroelieWoelie! *poinkt*.

- Meneer de Poes is nu in het bezit van een charmant papiertje dat verklaart dat hij Echt Officieel Dokter is, dus echter dan dit wordt het niet. Mocht u nog wat "vindt vlotjes een prettige baan"-vibes hebben, dan bent u meer dan welkom om die zijn kant op te sturen, want solliciteren is, zoals u waarschijnlijk weet, vaak Episch Stom.

- Met de terugkeer van het pantyweer zijn ook mijn baslessen weer begonnen, ik verken momenteel de rock & roll en dan meer specifiek All Shook Up van Elvis.

- The Poeticores schreven zowaar een heus nummer dat ze binnenkort misschien nog écht gaan opnemen en repeteren braaf iedere week. Het moment dat ik het daadwerkelijk aandurf een basnoot aan te slaan tijdens een repetitie nadert. Echt waar.

- Mijn jurkenobsessie nam dusdanig obsessieve vormen aan dat ik me vér buiten de Ring A10 begeven heb voor de aanschaf van een jurk of 2. En een paar bril-jante schoenen, hier te zien.

- Ik bracht een zondag door in het uitstékende gezelschap van Esther (aan wie we hier in Huize Poelekie stug blijven refereren als "Esther Webble") en Vrouw Polle. En Pip natuurlijk!

- Eindelijk viel de Lush winterproductenparty eens op een dag dat ik níet iets anders gepland had, waardoor ik me nu al twee dagen lang heerlijk met Snowfairy gewasseh wasseh heb! Over wasseh wasseh gesproken: de LogPoesZepen yummy tigerlily soap en de F*cking Hipster cherry cola soap zijn in de testfase! *spannuuund*

- Ook ging ik weer naar school (verslagjes daarvan volgen deze week nog!) en pienselde daarnaast nog een model of 6 onder.

- En last maar zeker niet least: The Big Kahuna ging met pensioen (en kreeg voor haar afscheid een heus improv-praatje van mij) en gaat zich vanaf nu alleen nog maar bezighouden met studieboekschrijverij!

Poelekie goes to makeupschool - dag 1

Na op dinsdag uitgebreid uitgewaaid te zijn in Bergen aan Zee, stond ik woensdagochtend (22 september 2010) fris en fruitig op, pakte mijn schrijfblok, kleurpotloodset en pluizige eenhoornpen en nam de bus & tram richting school voor De Eerste Schooldag.

Gek genoeg was ik, in tegenstelling tot bij mijn vorige eh, 12 Eerste Schooldagen, niet mild-hysterisch, maar slechts lichtelijk nerveus. Eenmaal binnen schudde ik diverse handen, dronk ik wat thee zonder over mezelf heen te morsen en zocht ik een plekje uit, rechts op de tweede rij. De docente stelde zich voor, deed een aanwezigheidsturf/voorstelrondje en begon met de les.

De opleiding (die eens in de twee weken is) wisselt theorie en praktijk af: de ene week wordt de theorie besproken en door de docente voorgedaan. Het is de bedoeling dat je thuis gaat oefenen op je slachtoff... eh, modellen en daarvan foto’s van maakt die je inlevert als huiswerk tijdens de eerstvolgende les. Je oefent de look dan ook nog een keer op een klasgenote en zij op jou. De les daarop krijg je nieuwe theorie.

Omdat dit de eerste les was, moest het makeuppakket aangeschaft worden (voor de inhoud van het pakket zie hier), wat in de pauze tot een uitgebreide wandeltocht naar de pinautomaat op het Johnny Jordaan- én het Leidseplein leidde. Altijd geweten dat het feit dat ik in Amsterdam woon en er de weg ken handig zou zijn! ;-)

Rond half 5 verliet ik, mild-gaar van alle indrukken, met makeuppakket, een flink pak aantekeningen en meerdere voorbeeldfoto’s het pand.

Het reilen en het zeilen

Jawel, vanavond bakte ik mijn eerste spruitjestaart van het seizoen, wat betekent dat het hier in Huize Poelekie nu Echt Officieel Herfst is. De maand september was een wervelwind én achtbaan ineen: aan de ene kant was er het algehele gevoel van herftstigheid en het verdriet over het overlijden van Céline, aan de andere kant werd Meneer de Poes eindelijk dokter, had ik een werkelijk absurde hoeveelheid dates/meets/hangouts/feestjes/bioscoopbezoekjes/shows met eh, iedereen en bleek ik plots in een band(!!!) te zitten. Mijn contributie heeft zich tot nu toe beperkt tot het maken van broodjes ("Dude, do you want f*cking avocado on your broodje, or what?") en het, onderwijl met mijn voeten op het bureau uitgestrekt Fokke en Sukke lezend, geven van feedback, maar het schijnt de bedoeling te zijn dat ik op een gegeven moment daadwerkelijk wat basnoten aan het geheel ga toevoegen.

In ander nieuws: mijn visagieopleiding is begonnen. Na lang wikken en wegen heb ik besloten voorlopig géén extra weblog aan te maken voor mijn avonturen in makeupland. De opleiding is momenteel 1 keer per twee weken, dus u hoeft niet bang te zijn voor een overload aan makeupgeneuzel. Het verslag van de eerste lesdag gooi ik morgen online.

In oktober beginnen traditiegetrouw ook de voorbereidingen voor NaNoWriMo. Ik ben er nog niet over uit of ik daadwerkelijk ga schrijven (laat staan wát ik ga schrijven), maar uiterst binnenkort (lees: deze week) verschijnt er een Zinederella-zine over NaNoWriMo, uiteraard plaats ik de downloadlink t.z.t. ook hier op LogPoes.

Dingen die logischer zijn als je ze snapt

Een lijstje, gevonden in mijn map "Schrijverij diversen":

- De band heet niet Sense of Fail, maar Senses Fail;
- Mos Def is kort voor Most Definitely;
- Take me out van Franz Ferdinand gaat helemaal niet over een nerd die teveel Quake 3 speelt en nooit een date met een mede-LANner kan scoren en daarom smeekt om mee uit genomen te worden voor een verzetje.

Dat u het even weet.

Mijn BFF

Het leven post-Céline komt weer langzaam op gang: Kattenfluisteraar T. is naar Florence vertrokken voor een weekje welverdiende Niet Hier tijd en ik ruim mijn huis & computer(bestanden) op. Tijdens het overzetten van mijn foto's van mijn camera (ja, ik had nog foto's van Parijs vorig jaar op mijn camera staan!), kwam ik dit hilarische filmpje tegen, geschoten op 10 juni jl., wat hopelijk voor eens en voor altijd duidelijk maakt waarom Kattenfluisteraar T. mijn BFF is:

Céline Poes (gastlog Kattenfluisteraar T.)

Ergens in augustus 1999 was ik, na een bezoek bij Poelekie, via het trappenhuis op weg naar mijn kamer in hetzelfde complex, toen ik nest luidruchtige katten hoorde. Het geluid bleek geproduceerd door een enkel klein poesje op een van voedsel en gezelligheid verstoken balkon, direct boven de entree van het complex. Gedumpt. Met behulp van een stoel kreeg ik haar, nadat ze eerst speels naar mijn handen gehengeld had, te pakken en belandde op mijn schouder, waar ze haar eerste kopje - al even knoerthard als haar stem - aan Poelekie uitdeelde. Omdat het laat op de avond was en Poelekie al ruim in de poezen zat, kon het 6 weken of zo oude beestje voorlopig in mijn studentenkamer terecht, in ieder geval tot we een ander huis voor haar gevonden hadden of haar naar het asiel zouden brengen - een voornemen dat al verdampt was voor het was uitgesproken.

Céline koos haar naam uit de twee mogelijkheden die we haar voorlegden, er kwam een echte kattenbak in plaats van de wasteil met grind en in de loop der jaren (vooral nadat een zogenaamd allergische trut eindelijk opgerot was) veroverde ze de woonkeuken, balkon en de harten van de medebewoners. Ze bleek een uitstekende muizenvanger en zuinig op haar speelgoed, zodat ik menigmaal een muis, moegespeeld, naar de volgende wereld moest helpen. Van honden die op bezoek kwamen was ze niet onder de indruk, maar de schoonmaakkarretjes van de gemeente vond ze wel wat eng.

Ik had het zo met haar geregeld dat wanneer ik haar voor de tweede keer van tafel haalde als ik bijvoorbeeld aan het eten of typen was, zij dat ook accepteerde en wanneer ze aangehaald wilde worden, hoefde ze maar te mauwen en dan werd ze geaaid. Zo voorkwam ik buitensporig gebedel en gemauw om voer. Op een vroege sterilisatie (na een periode pillen om haar krolsheid te onderdrukken) en wat tandsteen na, waarvoor ze speciaal voedsel kreeg, was ze kerngezond. Vooral in tijden van tegenspoed was ze een grote troost en ik heb meer dan eens tegen mezelf gezegd dat ik toch íets in dit leven goed gedaan moet hebben, dat ik mocht samenwonen met zo'n leuke poes.

Enige tijd geleden werd bij een biopt een maligne lymfoom bij haar vastgesteld, met zeer slechte prognose. Omdat chemotherapie geen reële optie was, werd ze de laatste tijd opgepept met prednison, een wondermiddel dat de tumoren tijdelijk kon onderdrukken, maar niet genezen. Gisteren bleek de prednison niet langer effectief. Vandaag rond half twee hebben Poelekie en ik haar laten inslapen.

Céline Poes juni 1999 - 7 september 2010

Herfstig

Na de zeeprebatchsessie van vanmiddag lagen Kattenfluisteraar T. en ik op zijn bed wat uit het raam te staren, onderwijl pratend over de herfstigheid* die onmiskenbaar ingetreden is de laatste paar dagen: het feit dat alles waar je aan gehecht bent, verdwijnt of op zijn einde loopt, zonder dat je daar iets aan kunt doen.

Het meest acute, definitieve en verdrietige voorbeeld hiervan is de snel progressief wordende kanker van Céline. Zelfs onder twee Prednisonpillen per dag gaat ze, na een kleine opleving vorige week, zienderogen achteruit. Tom heeft dan ook besloten dat hij morgen de dierenarts gaat bellen om een afspraak te maken voor een roze spuit, zoals dat eufemistisch heet.

*Muzikaal (niet tekstueel overigens) zou dit de definitie van die herfstigheid zijn:

Productief

Hoewel ik nog steeds met blote pootjes rondbanjer, nog geen deken gekocht heb en ook nog geen spruitjestaart gemaakt heb, is september vandaag toch echt begonnen. Uit mallotig bijgeloof durf ik verder niets over september te zeggen, dus dan maar een kleine update over het reilen en zeilen hier in en om:

Eerst maar even het kattennieuws: Céline Poes zit tegenwoordig op een dubbele dosering Prednison en had vandaag een uitstékende dag. Ook kregen we maandag van de dierenarts bevestiging dat Rood NIET dementerend is, maar gewoon bitter weinig ziet, wat zijn buitenbakse plastechnische ongelukjes verklaart. Nu hij een andere kattenbaksetup heeft, gaat het weer prima.

In ander nieuws: de zeep is nog steeds rijpende. Voor mijn gevoel al 3 maanden, maar volgens de kalender pas 3 1/2 week, dus die moet nog eventjes. Verder ben ik helemáál niet ongeduldig! ;-)

Verder ben ik deze week absurd productief: op maandag maakte ik Zinederella zine nummer 2 - Crush af (hier, hier of hier te downloaden)* op dinsdag kreeg ik het voor elkaar mijn belastingen zowaar 6 uur vóór 1 september in te sturen (nieuw record!) en vandaag stond ik zowaar na 6 uur slaap op, werkte mijn halve to do-list weg, maakte mijn huis schoon, ging naar het postkantoor én de Natuurwinkel! Ja, ik sta er zelf ook versteld van. Mezelf kennende zal ik binnen de kortste keren weer aan het duwen, trekken, slepen zijn, dus ik geniet er maar van zolang als het duurt! *ruimt stapel administratie weg*

Zine nummer 1 - Vergaderen kun je hier, hier of hier downloaden.

Referentiekader

Vandaag kwam ik in het American Book Center onderstaand, in het echt felroze, boekje tegen en ik vroeg me af waarom je in piepsnaam een 5 year memory book wilt bijhouden over mama's cokeverslaving...

Never a chill moment

Hoe hoog, laag, breed, smal ik ook was, welke kleur van de regenboog mijn haar ook had en of ik nu gekleed was als een brave secretaresse of als een freak bitch from hell: nooit, maar dan ook echt nooit had ik last van wat sommigen "sjans" noemen. Zelf noem ik deze "sjans" liever wat het is: ongewenste, agressiefmakende, mannelijke aandacht.

Een paar weken geleden liep ik over straat: zonnebril op, mp3-speler in de oren, hoodie omhoog en mijn snoet in mijn mild-sikkeneurige neutraalstand. Plots stond er iemand in mijn blikveld die wat tegen me aan leuterde. Ik negeerde hem volkomen en liep door, tot hij met zijn armen begon te zwaaien en ik dacht: "Hij doet wel héél erg zijn best om mijn aandacht te trekken, misschien is het nood!". Ik zette mijn mp3-speler uit en vroeg wat ik voor hem kon doen. Er kwam een heel verhaal over dat hij me had zien lopen en dat ik zo'n mooi gezichtje had en dat hij me gevolgd was en hoe ik heette en waar ik woonde en bla en klets. Van de Protip "probeer, als je een wildvreemde die je aantrekkelijk vindt aanspreekt, niet binnen 3 zinnen als een stalker ass psycho over te komen" had hij duidelijk nog nooit gehoord. Ik heb hem een prettige dag gewenst en ben doorgelopen, dat was het einde van deze bizarre conversatie. Bang was ik niet, ik was vooral verbaasd en ook lichtelijk geïrriteerd: zelfs als je slechts een bivakmuts verwijderd bent van full blown terrorist attire, laten mensen je nog niet met rust. Ongelooflijk, hoe dik die gewapend betonnen plaat is die sommigen voor hun kop hebben.

Twee weken daarna, toen ik terugliep van een avondje film met Tha B-Man, werd ik achtereenvolgens nageroepen ("Hey, lekker mokkel!") door een groep jongens van hooguit begin twintig, stopte twee straten verder een politieauto om te vragen "of het wel gaat, meisje" en kwam er wéér een straat verder een malloot op een fiets voorbij die tegen me aan begon te zwammen in de hoop minstens smooches van me te krijgen! Was ik op dat moment vooral verbijsterd door de politieauto (in 14 jaar midden in de nacht door Amsterdam lopen, is er nog nooit een politieauto voor me gestopt!), eenmaal malloot-vrij thuis aangekomen dacht ik slechts "WTF?!".

Maar toen ik deze week achtereenvolgens opgewacht(!!!) en be-"schatje" werd aan het einde van de brug door een mij net daarvoor gepasseerde "flirtende" griezel, bij mij om de hoek iets van "lekker ding" toegevoegd kreeg door weer een andere malloot én er een eikel in een auto éérst naar mij toeterde en me vervolgens ranzig aankeek, werd ik kwaad. En toen ik dacht aan alle dames die dit soort ongein al jaren over zich heen krijgen en daar misschien zelfs bang van worden werd ik razend. Zo ontzettend razend, dat ik besloot dat de eerstvolgende die het gore rimboe oerlef had om me op dergelijke wijze lastig te vallen de volle laag zou krijgen: een uit mijn tenen geschreeuwd "Sit on my d*ck, *sshole!"* En inderdaad, toen ik later die avond terug naar huis stiefelde, zag ik in mijn ooghoeken iemand die aanstalten maakte om tegen me te praten... en die vervolgens zijn mond hield.

De rest van de weg stampte ik woest, in mijn hoofd "Sit on my d*ck, *sshole" als mantra herhalend, langs de nu uiterst zwijgzame "Lekker mokkel"-roepers van de week ervoor en langs een politieauto die niet stopte, naar huis. En nee, er werd ook niet naar me getoeterd. Jammer alleen dat dat uiterst sympathiek ogende meisje dat me tegemoet kwam nu wat angstig mijn kant op keek. Je kunt niet alles hebben, blijkbaar.

*Met dank aan Greenberg

8 jaar LogPoes!

Het moet niet veel gekker worden! :-D Voor het hoe & het waarom verwijs ik u graag naar mijn uitgebreide post van vorig jaar. Zelf ga ik met Tha B-man naar Greenberg. Ben benieuwd!

Z-day

Vandaag was het EINDELIJK zo ver: met twee op donderdag gescoorde potten Crisco in een zakje (de natronloog had ik afgelopen maandag al gevonden bij het Kruidvat) reisde ik in de stromende regen af naar Huize Kattenfluisteraar T. voor Het Maken Van De Zeep. Na een korte tussenstop bij de Appie voor wat hapjes sleepte ik mezelf, mijn handtas, mijn plu en de hapjes de trap op, waar ik enthousiast begroet werd door een zich significant beter voelende Céline. De Kattenfluisteraar zelf was nog niet zo lang wakker, dus die moest eerst even van hapjes voorzien worden.

Na deze lunch gooide ik mijn recept door de zeepcalculator en deden we verwoede pogingen om 187.44 gram uit te meten op een keukenweegschaal die maten in 20 gram aanduidde... Vervolgens deed ik een veiligheidsbril op & handschoenen aan en mikte die (ongeveer) 187.44 gram in 501.6 gram demineraliseerd water en inderdaad: het werd be-la-che-lijk heet: 83 graden Celsius! Terwijl het mengsel in het open raam afkoelde mat ik de oliën af en zorgde ik ervoor dat ze smolten (magnetron FTW!) en hielp de Kattenfluisteraar mij enorm door de bakvormen met bakpapier te bekleden.

Fast forward het moment waarop de gesmolten oliën en natronloogoplossing op identieke temperatuur én met elkaar gemengd waren: Het Grote Roeren kon beginnen! Volgens het boekje zou na een minuut of 15 "trace" ontstaan, het moment waarop de zeep gevormd wordt en in de mal gegoten kan worden, "vergelijkbaar met het moment waarop er schuimpieken ontstaan in geklutst eiwit". Na een uur om toerbeurt roeren zag het spullie er nog steeds hetzelfde uit en begon de moed me wat in de schoenen te zakken met een kleine frustratiehuilbui tot gevolg. "Frustratie is essentieel in het creatieve proces!" zegt Non-Spotter en ze heeft gelijk: de Kattenfluisteraar besloot het mengsel in een koudwaterbad te doen en nogmaals flink te roeren met als gevolg de langverwachte trace! Na een knuffel en een vreugdedansje goot ik snel de zeep in de mal en kon Het Maken Van De Zeep als een succes beschouwd worden! De komende weken moet de zeep uitharden, maar zodra hij klaar is, bent u uiteraard de eerste die het hoort!

ETA: kiekjes hier!

Update Céline: uiterst slecht nieuws

Toen ik vanmiddag, na mijn onthechting, bij fris-nieuwe-baan-hebbende Kattenfluisteraar T. zat, ging zijn telefoon. Het bleek de dierenarts, die de uitslag had van het biopt van Céline: maligne lymfoom, uiterst slecht nieuws dus.

Vanaf morgen begint zij met een palliatieve kuur Prednison en de verwachting is dat zij nog 6 tot 8 weken te leven heeft. Uiteraard is Tom uiterst verdrietig door dit misschien niet geheel onverwachte, maar er desondanks toch hard inhakkende nieuws. Céline zelf is momenteel wat ziekig en heeft wat moeite met eten, hopelijk zal ze zich onder de Prednison, al is het maar tijdelijk, een stuk beter voelen.

Geobzeepdeerd

Voor wie denkt "Goh, dat zeepmaken lijkt mij ook een ontzéttend leuke hobby!" een tip: begin er niet aan. Nee, dit is geen poging tot potentiële concurrentieontmoediging, maar een waarschuwing vanuit mijn tenen. Het begint met een boekje, een weblog of een youtube-filmpje: "Goh, zeep maken, wát een leuk idee!" en voor je het weet beheerst het je gedachten. Elke cakevorm of plastic bak is een potentiële mal voor zeep, geen geur- of kleurstof is meer veilig en op het moment dat je geen HEMA in kunt lopen zonder wéér een loogbestendige spatel te kopen, weet je dat het een feit is: je bent verslaafd aan het concept "zeep maken".

Tenminste, zo verging het mij de afgelopen weken. Vandaag zou dan eindelijk, éindelijk Z-day zijn: na leegkopen van de halve HEMA, een kwart IKEA en de rest van de benodigde spullies gescoord te hebben bij respectievelijk de Appie, de Chinese supermarkt én Betsies kookwinkel in Utrecht, moest er alleen nog natronloog gekocht worden en konden we aan de slag. In elke manual die ik las over zeep maken stond ergens onderin het lijstje cakevormen, au bain marie-pannen, loogbestendige bakken, spatels, doekjes, handschoenen, veilgheidsbrillen, frituurthermometers en John Barrowman-mag-weten-wat, bijna als p.s. de zin: "Ook heb je natronloog (natronhydroxide) nodig. Dit kun je kopen bij elke bouwmarkt of apotheek". Waarom men er collectief voor kiest om de gevaarlijkste en (op een gedeelde eerste plaats met de vetten) belangrijkste stof voor het maken van zeep in een frommelzinnetje onderaan te zetten was mij een raadsel.

Wat echter het grootste raadsel bleek, was waarom dit spul blijkbaar "nergens" (lees: 3 drogisten, 1 apotheek en 1 doe-het-zelf-zaak) in de schappen stond, en ik zodra ik vroeg of ze het hadden, aangekeken werd alsof ik een Heuse Echte Terrorist was. Een rondje google gaf het antwoord op beide vragen: herinnert u zich nog die rage van de Crofty-bommen, een paar jaar geleden? Eén keer raden waar die van gemaakt worden...

Kortom: de komende week moet ik ergens een toko vinden die wél natronloog verkoopt, want als ik niet binnen afzienbare tijd zeep in elkaar flans, word ik wappie en da's niet goed voor de bloeddruk. The Big Kahuna gaf nog de tip: "Neem een paspoort mee!". En hoewel ze het niet létterlijk als 1 bedoelde, laat ik de ander voor de zekerheid toch maar thuis. ;-)

Don't call it a comeback

Kent u dat? Dat u in uw bed ligt en dat er dan een eekhoorn met een bril en een klembordje voor uw geestesoog verschijnt die zegt: "Luister eens, Poelekie, 't is allemaal leuk en aardig, maar eh... LogPoes?". Waarschijnlijk niet, want u heet geen Poelekie, heeft geen weblog genaamd LogPoes en al helemáál geen eekhoons in uw kop, maar u kunt zich er waarschijnlijk wel iets bij voorstellen. Gek genoeg werkt het zo dat hoe minder ik iets doe, hoe hoger de drempel wordt om weer opnieuw te beginnen en hoe meer moeite het kost om me in gang te zetten. Dat verklaart ook meteen waarom ik vroeger (pre-vaatwasser) 3 weken lang de afwas liet staan, maar dat geheel terzijde.

Aangezien een update over wat ik allemaal uitspook óf weer zo'n dodelijk saai "en-toen-en-toen"-verhaal wordt óf een onsamenhangend vage anecdote met als slotzin "Kortom, u had erbij moeten zijn!", zal ik me beperken tot wat concrete zaken die mogelijk interessant zijn en/of van belang zullen zijn op de langere duur:

Het (uiterst) verdrietige nieuws eerst: zoals de mensen op Twitter en/of de mensen die mijn Project 365 volgen al weten, zijn bij Céline Poes, de kat van Kattenfluisteraar T., een aantal tumoren in de maag aangetroffen. Er is een bioptie verricht en de uitslag daarvan volgt over 2 weken. Céline maakt het naar omstandigheden meer dan uitstekend, maar het zijn en blijven onzekere en bange dagen. Wordt uiteraard vervolgd.

In vrolijker nieuws: ik werk hard aan mijn transformatie tot Uiterst Cool Nerdy Persoon (UCNP). Behalve dat ik éindelijk Doctor Who snap én me voorzichtig aan het verdiepen ben in de wereld die Snog, eh, Torchwood heet, heb ik in 5 dagen tijd 22 afleveringen The Vampire Diaries (Thanks, Julia!) én het hele seizoen Be Good Johnny Weir bekeken. Ik ben nog niet op het punt dat ik hele dialogen kan citeren (heb ik overigens nooit gekund, behalve van Grease dan, maar die heb ik 56 keer gezien), maar ik vond het al best een prestatie. Verder wijd ik me sinds kort samen met Non-Spotter (en met medewerking van lieve mensen die artikelen schrijven!) aan de schone kunst van het zines maken (binnenkort links naar hoe en waar deze te lezen zijn) én ga ik me deze week nog storten op het maken van zeep. Mocht ik het voor elkaar krijgen om mezelf niet in de fik te steken en iets te produceren wat op een zeep lijkt, dan bent u de eerste die het ziet. Beloofd!

Vorderend

Nu de CV-mannetjes ook hun werkzaamheden bij de buren hebben afgerond en iedereen in het pand weer heerlijk onder zijn eigen douche kan douchen, begint het leven hier in en om Huize Poelekie weer wat minder op een gezellige camping te lijken. Hoewel het allemaal uiterst soepel en makkelijk verlopen is, heb ik grenzeloze bewondering voor mensen die anderhalf jaar in een verbouwing kunnen zitten zonder, om het in mooi Amsterdams te zeggen, on a killing spree te gaan. Maar goed, het is fijn te weten dat ik twee weken prima trek, want er staan nog een aantal dingen op de lijst die gedaan moeten worden, waaronder met stip een nieuwe vloer in de woonkamer en met superstip een nieuwe badkamer. Want Project Poelekie Opkalefater beperkt zich niet tot het op mijn snoet smeren van make up.

Over make up gesproken: na veel getwijfel (voornamelijk vanwege mijn wat eh, onvoorspelbare gezondheid) heb ik besloten om in september tóch te beginnen met de visagieopleiding bij Mieke Petiet. Als The Big Kahuna twijfelt of ze iets zal doen/kopen wat erg leuk is, maar wel een bak doekoe kost, roep ik altijd: "Doen, we gaan toch dood!", en in dit geval roep ik het tegen mezelf. Uiteraard zoek ik tegen die tijd met grote regelmaat modellen van alle leeftijden en in alle kleuren en maten, dus u kunt rustig doorgaan met die emotionele voorbereiding.

Concluderend kunnen we stellen dat deze week een succes was

En met de terugkeer van Les-Mioux en Rood kwam er het einde aan Het Grote "Nieuwe CV"-avontuur. Ik had niet bijster veel overlast verwacht en in de praktijk bleek het allemaal nog eens extra mee te vallen: de monteermeneren waren uiterst gezellig, douchen kon bij de buren en mijn huis was (ja, zelfs met het gipsplaatgruis dat vrijkwam!) na een week schoner dan als de poezen er zijn! Maar goed, poezen staan er dan ook om bekend heel schoon op zichzelf en notoir ranzig op hun omgeving te zijn: voor het schoonhouden van de omgeving hebben ze poessoneel tenslotte.

Hoewel ik dolgelukkig ben met mijn nieuwe CV-ketel en het feit dat de poezen er weer zijn, ga ik de monteermeneren toch missen: hun verschijnen om 8 uur 's ochtends en aanwezigheid de rest van de dag was een geweldige stok achter de deur om vroeg mijn nest uit te komen en te blijven, mijn vaatwasser op tijd in te ruimen en productief te zijn. Mijn "to do"-list is met de helft geslonken én ik heb nog wat uithuizige verzetjes gehad ook nog! De komende week zijn ze bij de buren aan de slag, ik ben benieuwd of hun positieve invloed dwars door de muur heen reikt.

Verder, in totaal niet aan voorgaand of zelfs maar aan elkaar gerelateerd, nieuws: mijn haar is fris geverfd in Uiterst Onnatuurlijk Rood, ik heb eindelijk weer zo'n briljante Leifheit-mop gekocht en aanstaande maandag ga ik naar de Scissor Sisters en daar heb ik, ondanks dat ik kans loop van mijn graat te gaan in een bloedheet Paradiso, uiterst veel zin in!

Thee, ketels en katten

Het zijn spannende tijden hier in Huize Poelekie: stond het vorig weekend in het kader van het wat mij betreft uitzonderlijk geslaagde LogPoes Onjaardagstheefeest, dit weekend moest het halve huis omgebouwd worden om ruimte te maken voor de CV-ketelvervangmeneren.

Zoals u weet, heb ik bitter weinig talent voor het schrijven van inhoudelijke verslagjes (en vind ik ook dat de 99% van de verslagjes alleen maar afbreuk doen aan de ervaring), dus ik begin er niet meer aan. Ik vond het geweldig dat bijna iedereen die ik uitgenodigd had wilde en/of kon komen, het enige "jammere" aan een feest is dat je nooit voldoende tijd hebt om met iedereen uitgebreid te praten. Later als ik groot ben, begin ik een wekelijkse LogPoes theemiddag op de zondagmiddag. Alleen voor leuke mensen en met zang & dans!

Wat betreft de CV-ketel: na een boel nodeloos gemier en gezeur om nâks (ja, nodeloos én om nâks) door Bepaalde Mensen Die Eigenlijk Gewoon Hun Snoet Moeten Houden (BMDEGHSMH for short), konden de CV-ketelvervangmeneren vanochtend om 8 uur(!) gewoon beginnen met hun werkzaamheden, die een dag of 5 gaan duren. In verband met geluids- en stofoverlast wonen de poezen een weekje bij Kattenfluisteraar T., de onderlinge verhoudingen tussen Rood, Les-Mioux en T.'s kat Céline zijn vreedzaam, hoewel Rood zich wel wat onkarakteristiek gedraagt.

Hoe dat verder verloopt, is een kwestie van afwachten. Mocht hij het Grote Lood leggen (waar we gezien zijn leeftijd en ziektes eigenlijk continu wel rekening mee houden) dan is dat natuurlijk hartverscheurend (en uiterst ellendig voor de Kattenfluisteraar), aan de andere kant: als Rood hier in de pleurisherrie en de troep had gezeten, was hij zich vanmiddag al een stuip geschrokken waar hij in gebleven was. Laten we hopen dat alles voorspoedig verloopt, zodat we hier zaterdagavond weer met z'n allen én met een nieuwe CV-ketel eh, níet naar Doctor Who kunnen kijken, want dat is afgelopen. *gaat naarstig op zoek naar een nieuwe zaterdagavondactiviteit*

*zwaait*

Wat was ie oorverdovend he, die stilte? Iedereen die mij al een poosje leest of in het ecchie kent, weet dat "stil = niet zo denderend", en deze keer is geen uitzondering: ondanks hoop, smeek en vrees, heb ik na 3 1/2 week helaas moeten concluderen dat Valsartan hem niet ging worden (bloeddruk goed, maar vocht overal) en ben ik weer terug op mijn oude pillen. Volgende week moet ik maar weer eens in overleg met de internist over wat ik nu verder moet doen.

Ondanks dat het fysiek matig gaat, gaat het mentaal best ok, gezien de omstandigheden zou ik zelf willen zeggen dat het uitstekend gaat. De beslissing om een time out te nemen en rustig de tijd te nemen om te herstellen draagt hier zeker aan bij: het is al vervelend genoeg om je chronisch "post-zware griep" (al dan niet met Swamp Thing-voeten! ;-P) te voelen, laat staan als je daar nog: "Ja, maar ik moet dit en dat en zus en zo en aaargh!"-stress bij hebt. Voorlopig maar even dag voor dag, pootje voor pootje.

Over pootjes gesproken: van dit filmpje word ik altijd érg vrolijk!

Photobomb Tom

Toen ik in het kader van mijn Project 365 weer eens een stemmig natuurkiekje maakte, werd ik zó hardcore gephotobombt door Kattenfluisteraar T., dat ik er wel een gifje van móest maken:


Make gif

Op de vraag "Maar waaróm?" zei hij "Da's hoe je mensen ervan overtuigd dat je lol hebt in het leven!".

En dit, dames en heren, is waarom hij mijn BFF is.

Boeddhisme & boekpresentatie Amsterdam: made by hand

Zoals wel vaker, waren er vandaag 2 dingen waar ik per se naar toe wilde: de Change your mind day en de boekpresentatie van het nieuwe boek van Pia Jane Bijkerk. Ik besloot, ondanks het feit dat ik al twee vrij uitputtende dagen achter de rug had én nog steeds in een, tot nu toe ok uitpakkende, medicatiewissel zit, toch te proberen of ik ze allebei kon doen.

Om 5 over 1 stond ik dan ook met Meneer de Poes bij de muziekkoepel in het Oosterpark, waar de dag geopend werd door Lucia Rijker. Hierna volgde een korte lezing van Kaye Miner, zelf volgster van het Tibetaans boeddhisme, waarna er in 4 verschillende tenten meditatie-introducties gevolgd konden worden. Aangezien het behoorlijk heet was (in de tent was het 32 graden) heb ik de meditatiesessie aan mij voorbij laten gaan. Terwijl Meneer de Poes Westers mediteerde, zat ik op een fijn bankje in de schaduw met een gratis gekregen Yoga Magazine. Ja, écht een gratis gekregen Yoga Magazine (dat ik volgens mij al gehad heb ooit), geen smoes. Uiteraard kon ik het niet nalaten om, toen hij uitgemediteerd was, tegen Meneer de Poes te poinken: "Zie je? Op deze dag, op dit moment: het is een vingerwijzing! Ik ben vóórbestemd om tijdschriften te hebben in mijn leven!". Waarop Meneer de Poes zei: "Eh, Poes, dit is boeddhisme, niet The Secret!". Mijn antwoord: "ROFL! :-D Best. Answer. Ever!". Want in het echte leven praat ik ook als een lolcat blijkbaar.

De zon brandde flink, dus ik klapte mijn parasol open en zo wandelden we langs de diverse kraampjes van de markt. Helaas moesten we toen richting tram om op tijd te zijn voor de boekpresentatie in het American Book Center. Ik hoop dat het volgend jaar opnieuw georganiseerd wordt, en dat er dan geen boekpresentaties zijn waar ik per se naar toe wil natuurlijk! ;-)

Boekpresentaties met signeersessies vind ik altijd wat ongemakkelijk: je staat tegenover iemand die je helemaal niet kent te poinken dat je haar boek zo gaaf vindt. Aan de andere kant: ik vind ongeveer élke gelegenheid met mensen die ik niet ken eng en ongemakkelijk, dus daar kan ik me niet door laten weerhouden. Ik bedacht dat ik in mijn leven ondertussen genoeg meet & greets/boekreleasedingies/(geek)meetups overleefd heb om deze ook heel door te komen, dus sloot ik me na het aanschaffen van het boekje, met een me bemoedigend toesprekende Meneer de Poes naast me, in de rij aan. Gelukkig was Pia Jane uiterst vriendelijk en makkelijk om mee te praten. Na een kort praatje en een vrolijke kriebel in mijn boekje, stapten we de bloedhitte weer in om richting huis te gaan om daar wat voor de airco te hangen en te bladeren in mijn nieuwe aanwinst:

Team Rood vs Diabetes: 4 -4

Vandaag exact vier jaar geleden bleek dat Rood diabetes had. Toen ik vorig jaar mijn "Team Rood vs Diabetes: 3 - 3"-post schreef, hoopte ik natuurlijk dat hij er een jaar later nog zou zijn, maar gezien zijn leeftijd (rond de 20), de hartruis (aangeboren), bronchiteuze neigingen (longprobleemgevoelig type), met-pijnstiller-pijnvrije artritis (stramme poten), hevige mate van staar (autorijden zit er niet meer in) en oh ja, diabetes, was dat niet geheel vanzelfsprekend.

Hoewel hij duidelijk oud is en ook minder goede dagen heeft, is wel goed aan hem te merken dat hij er nog steeds lol in heeft. Vanmiddag tijdens het controlebezoek bij de dierenarts bleek ook dat al zijn waardes prima in orde zijn, dus Team Rood gaat gewoon weer verder met wat ze de afgelopen vier jaar ook gedaan hebben!

Rest mij alleen nog een kiekje te plaatsen van de BFF's tijdens een chillmomentje:

Ja, Grijs Les-Mioux ligt er wat onconfortabel ogend bij, maar dat doet hij wel vaker. Hier fotografisch bewijs dat Les-Mioux écht aan het slapen is.

Brengende de levensvreugd

Vandaag eens post die níet in de categorie "Dying, dying, dying, dying, dying all the time"* valt! Ook in barrige tijden zijn er diverse dingen die De Levensvreugd brengen, hieronder een fijne, gerandomiseerde, selectie:

- Was er tot voor kort niets wat boven een papieren "to do"-boek ging, sinds Teuxdeux ben ik om: heel simpel, online dus overal bereikbaar waar je internet hebt én, heel belangrijk, het kan niet door katten onder de kast geschoffeld worden

- Of het daadwerkelijk de levensvreugd gaat brengen, weet ik niet, maar het klinkt veelbelovend: Change your mind day, waar je leer hoe (én waarom!) je mediteert, gepresenteerd door Lucia Rijker

- Helaas op dezelfde dag, dus ik ben er nog niet uit wat/hoe ik (dat) ga doen: de boekpresentatie van het nieuwe boek van Pia Jane Bijkerk, de schrijfster van Paris Made By Hand, de geniale gids waardoor ik het bestaan van Papier +, Mélodies Graphiques en diverse andere prachtige Parijse winkeltjes ontdekte

- Stereomood, the emotional internet radio: playlist op basis van emotie!

- Pillow Talk, een kunstproject dat je geliefde op afstand dichterbij brengt via je kussen. Ja, dat ding waar je op ligt!

- En verder: Meneer de Poes die "Be Good Johnny Weir" voor me op een DVD'tje heeft gebakken, compleet met titelscherm en themamuziekje van The Scissor Sisters, het feit dat ik Doctor Who al twee afleveringen lang zonder uitleg snap, het in elkaar plakken van zines (heel rustgevend!), basgitaar spelen, het me verdiepen in de wondere wereld van zeep én Rood & Les-Mioux natuurlijk. En dat laatste echt niet omdat Les me hier héél indringend aan loopt te staren. Echt niet.

*Titel van een nog te schrijven nummer van één van mijn vele, slechts nog in concept bestaande, bands

Hoe het verder ging

Ondanks dat ik me de afgelopen dagen mild-brak met episodes van woest ellendig heb gevoeld, kon ik vandaag concluderen dat mijn voeten gelukkig weer herkenbaar zijn als mijn voeten. Overleg met dokter P. leverde een "Oeps!" op en een recept voor een ander (op papier 99% identiek) medicijn in een lage (80 mg) dosering op, waar ik op maandag mee ga beginnen.

Tegen die tijd zou ik weer helemaal 'overtollig vocht'-vrij moeten zijn, zodat eventuele vochtmalaise en/of bloeddrukverhoging die vanaf dat moment optreden, direct te herleiden zijn naar de medicatiewissel. Mocht dat het geval zijn, wat ik niet hoop, maar zoals u kunt begrijpen natuurlijk wel vrees, dan verander ik mijn naam officieel in Goudlokje en gaan we maar weer verder puzzelen.

Maar aangezien ik écht geen zin heb om als Goudlokje de Vries door het leven te gaan, gooi ik een fijne wollige affirmatie het Universum in: "Ik, Poelekie de Vries, houd een perfecte bloeddruk én vochtvrije enkels/handen op een dosering van 80 mg Valsartan!". Als u dan nog wat kaarsen in de hens steekt/met pompoms zwaait/doet wat u de vorige keren deed zodat het goed ging, dan komt het helemaal in orde!

Mediceren kun je leren

Gezien het feit dat ik al jaren patiënt én ziekenhuiswerkende ben, had ik beter moeten weten: hoe simpeler de instructie van de arts, hoe groter de soap die erop volgt, dus op het moment dat dokter P. "Halveren!" zei, had ik alvast moeten beginnen met gillend met de handen boven het hoofd zwaaiend heen en weer rennen... Zit u lekker? Komtie:

Ik had al mijn twijfels of ik de medicijnen die ik had, en die u hier op de kiek ziet, wel gesplitst mochten worden: ze hebben geen breuklijn en er zit ook een soort coating omheen. "Nee hoor, geen enkel probleem!" zei apotheek Een, en ook het feit dat ik ze door hun vorm niet in twee exacte delen gesplitst kreeg "zou niet heel veel uit moeten maken". Op dat moment schoot door mijn hoofd dat dat een vreemde opmerking was, want als het werkelijk niet uitmaakt of ik elke dag precies 75 mg of de ene dag 50 mg en de andere dag 100 mg binnenkrijg, waarom worden die pillen dan zo secuur gefabriceerd en de doseringen zo exact voorgeschreven? Maar goed, er stonden 7 wachtenden achter me en ik was al MOE van het gebel/gezeur/gesteggel om tot dit punt te komen, dus ik liet het er maar even bij. Toch vroeg ik Meneer de Poes aan een bevriende farmacologe te vragen of deze pillen inderdaad gesplitst konden worden, want het zat me niet lekker.

Dag 1 op Halve Dosering ging prima, handen & voeten minder koud, bloeddruk in goede range, vermoeidheid minimaal. Op dag 2 echter voelde ik me Herkenbaar Niet Bijster Hoe, keek ik omlaag en zag ik de plots weer ontstane Vochtophopingen Formerly Known As Mijn Voeten (aka Swamp Thing) en ik wist hoe laat het was: dit ging niet goed. Ik opende mijn mailbox en zag een mail van de farmacologe, die bevestigde dat deze pillen absoluut niet gesplitst mogen worden en dat exact doseren zéker wel uitmaakt. Meneer de Poes had ondertussen achterhaald dat ondanks dat noch de bijsluiter, noch het farmaceutisch kompas er melding van maakt, er tóch een 75 mg versie van deze medicijnen bestaat. Poli gecontacteerd, situatie uitgelegd, recept geregeld, recept naar (meer gespecialiseerde) apotheek Twee laten faxen, Meneer de Poes naar apotheek en... "Helaas Meneer, deze pillen bestaan wel in ons locale systeem, maar ze zijn niet bestelbaar bij de groothandel. Morgen bellen we de fabrikant en als die ze niet heeft, dan moeten ze gedraaid worden. U wordt gebeld."

"Nou, dat is dan bijna opgelost!" hoor ik u denken. Fout! Vanochtend werd ik gebeld door diezelfde apotheek: "de fabrikant heeft laten weten dat deze dosering pas vanaf 1 juni leverbaar is in Nederland. We hebben de voorschrijver gebeld, maar die wist verder niet precies hoe en wat en heeft het recept teruggetrokken". Aangezien ik op dat moment spontaan splijtende koppijn kreeg, heeft Meneer de Poes maar even een belrondje gedaan. Wat bleek: het recept was niet uitgeschreven door mijn behandelaar, maar door een "willekeurige" arts. Iets wat normaal gesproken geen enkel probleem is, maar in dit geval niet handig was. Behandelaar gebeld, die was in de veronderstelling, net als apotheek Een én Twee, dat de pillen gesplitst kunnen worden, want er stond nergens dat het niet mocht. Uiteindelijk heeft Meneer de Poes de medisch adviseur van de fabrikant maar gebeld en dat leverde eindelijk duidelijkheid op "NEE! ABSOLUUT NIET SPLITSEN!".

Conclusie: ik ben weer terug op 150 mg per dag, in ieder geval tot 1 juni, dinsdag spreek ik mijn behandelaar en moeten we maar kijken of die verlaging naar 75 mg überhaupt wel een goed idee is. Kortom: wordt vervolgd. *hele, hele diepe zucht*

Tussentijds verslagje

Sinds mijn vorige post heb ik onder andere gezinsverpakkingen tijdschriften weggedaan én nog geen nieuwe gekocht, ben ik naar een kort maar krachtig concert van Cold Cave geweest (voor de liefhebbers van Joy Division/Depeche Mode/The Cure/Industrialherrie: checken die handel!) en heb ik een milde obsessie opgevat voor dit nummer (ja, de baslijn):



Oh, en zoals u op mijn flick (nee, ik scheld u niet uit!) al hebt kunnen lezen, begin ik morgen met weer eens een medicatiewisselhalvering. Duimt/bidt/kaarsenbrandt u mee? Alvast superbedankt! *spint wat*

I've got issues

Lieve LogPoeslezers,

Ik heb iets te bekennen: mijn naam is Poelekie de Vries en ik ben tijdschriftverslaafd. Ja, lach er maar even om, dat doe ik ook al jaren. Wat niet wegneemt dat het een serieus probleem is. Zie ook deze foto.

Ik herinner me mijn eerste tijdschrift: het Decembernummer van de Cosmopolitan 1985, thema "Goud". Ik kreeg het van een collega van The Big Kahuna, die vond dat "echt iets voor jou". Nou, dat klopte: ik las voor het eerst over het bestaan van De Witte Tandenwinkel (gouden tandenborstels en champagnetandpasta), gouden kranen (voor slechts 12.500 gulden) en over teddy's. Nee, niet de beren, het ondergoed.

Vanaf dat moment was de katachtige los en, met uitzondering van die losse week hier of daar waarin ik probeerde af te kicken, die is nooit meer "vast" geraakt: gestresst? Tijdschriften kopen! Blij? Tijdschriften kopen! Moe? Tijdschriften kopen! Iets stoers gedaan? Tijdschriften kopen! Narigheid? Tijdschriften kopen! Ziet u een patroon? Ik kijk er bloedserieus naar uit: straks mag ik weer naar de AKO/Bruna/Readshop! Wie riep daar "Compensatiegedrag!"?

Behalve dat alles een goed excuus is om tijdschriften te kopen, vertoon ik ander stereotiep junkengedrag: ik scharrel murmelend door de AKO op zoek naar De Selectie Die Het Helemaal Is en sta letterlijk met rush-gevoelens in de rij voor de kassa. Ik pin een bedrag waarvan ik een heleboel andere dingen had kunnen doen, wat ik uiteraard eerst goedpraat ("Ach, ik had het ook in mijn neus kunnen schuiven!") en vervolgens verdring ("Geen idee hoe duur het was!"). Eenmaal de winkel uit stiefel ik met hartkloppingen over straat, plastic zakje bungelend aan de pols, terwijl het schuldgevoel zachtjes begint te knagen.

Eenmaal thuis haal ik alle prijsstickers er direct af, gooi ik de bonnetjes weg en beweer ik indien gevraagd (door The Big Kahuna) dat ik "dat tijdschrift al lang had/gekregen heb/niet heel duur was" en indien dat niet werkt (lees: meestal), bagatelliseer ik het met de goeie oude (yup, daar issie weer!) "Ik had het ook in mijn neus kunnen schuiven!". Wat uiteraard droglogica is, maar het is verbazingwekkend waar je allemaal mee wegkomt als je het maar stellig roept.

Wat betreft de inhoud van die bladen: als je zo'n 24 jaar grote hoeveelheden tijdschriften verslindt, heb je elk onderwerp al een keer of 20 voorbij zien komen vanuit elke mogelijke (op dat moment trendy zijnde) invalshoek, dus heel interessant is het meestal niet. Waarom ik ze toch blijf kopen? Ik denk om dezelfde reden dat andere mensen toch weer elke dag die peuk opsteken of dat biertje pakken. Verslaving, gewoonte, de hoop dat het je deze keer wél oplevert wat je ervan verwacht, dat soort zaken.

Natuurlijk is het aanschaffen van absurde hoeveelheden tijdschriften een stuk minder schadelijk dan diverse andere zaken waar je aan verslaafd kunt zijn, maar het achterliggende mechanisme is hetzelfde en dat hangt me na 24 jaar toch behoorlijk de strot uit. Tel daarbij de schuldgevoelens op over de bakken doekoe die het me (ge)kost (heeft) en het spuugzat zijn om elk halfjaar wéér 3 kubieke meter tijdschriften richting kringloop te moeten versjouwen, en het is duidelijk dat ik er écht iets aan moet gaan doen. En aangezien erkennen dat je een probleem hebt stap 1 is, herhaal ik het nog een keer: hallo, mijn naam is Poelekie de Vries en ik ben tijdschriftverslaafd.

"Gaat feitelijk helemaal nergens over"

Sinds ik een nieuwe foon heb, heb ik in tijden van nachtelijke slapeloosheid wat te doen. Nee, geen ranzige rans kijken, mijn vermaak is veel onschuldiger: ik zwam in mijn dictafoon. "Wat is dáár nou leuk aan?" zult u zich afvragen. Nou, op het moment zelf bitter weinig. De lol komt pas de volgende dag als ik het afluister: ik hoor mezelf in het tempo van een bradyfrene schildpad dingen leuteren die ik me niet kan herinneren ooit gezegd te hebben! Grappig genoeg is het allemaal nog logisch en coherent ook. Het enige wat het mist, is een keiharde conclusie, zoals uit onderstaand gedicteerd blogstukje zal blijken:

[dictafoon aan]
[uiterst traag pratend]

"Het eerste woord dat ik ooit schrijftechnisch zelf uitvogelde was "keuken". Dat had weinig te maken met de betekenis, maar meer met de tekens: 2x k, 2x e en de u is een n maar dan op zijn kop. Of omgekeerd. Sinds die eerste met "keuken" volgeschreven bladzijdes (ook toen al monomaan) heb ik altijd wel geschreven: dagboeken (die ik al dan niet later in de fik gestoken heb), zelf in elkaar geflantste blaadjes, diverse schoolkranten, buurtkranten, meters notitieblokken; tot papieren zakdoekjes aan toe.

[stommel, stommel, schuif]
[zo mogelijk nog trager pratend]

De laatste tijd echter merk ik dat ik hoe langer hoe minder schrijf. Ik weet niet of dat het gevolg is van algehele schrijfmoeheid (is er zoiets als permanent leeggeschreven zijn?) of dat het komt omdat er erg veel in mijn omgaat waar ik niet over kan/wil schrijven, en al helemaal niet hier. Daarbij komt dat ik schrijven niet per se leuk vind: eerder niet, zou ik zeggen.

[gaap]
[wat murmelend]

Ik vind schrijven vaak heel erg vervelend en mensen die zeggen schrijven "zó ontzettend leuk" te vinden, wantrouw ik altijd een beetje. Waarom ik er dan niet gewoon mee ophoud? Die vraag heb ik me sinds bladzijde 3 vol "keuken" ettelijke keren gesteld. Ik herinner me zelfs een periode waarin ik heel dramatisch officieel verkondigde tegen iedereen die het maar wilde horen dat ik Nooit Meer Zou Schrijven: dat schrijfpensioen heeft welgeteld 2 weken geduurd. De behoefte tot het vormen van woorden en zinnen was haast compulsief: ik kreeg letterlijk tintelende vingers. Maar dat zou ook gewoon kunnen betekenen dat ik eigenlijk een Fimble ben. [lig in een deuk om mezelf]

[stellig, voor zover je dat kunt zijn op een toon die verraad dat je half slaapt]

Feit is dat ik blijkbaar op een punt gekomen ben waarop ik liever lees dan schrijf: mijn eigen geneuzel ken ik nou wel en in die zin is niets wat ik op papier zet werkelijk verrassend: ik ken het al, want ik heb het tenslotte zelf gedacht en opgeschreven. Ik zie mijn stokpaarden, stoplappen en uitgekauwde trucjes al van 80 cm afstand...

[gestommel, gevolgd door stilte]

[plots op realiseer/besef-toon] Ik heb echt géén idee waar ik met dit hele stuk heen wil!"

[knisper, kraak]
[dictafoon uit]

En dit, lieve dames en heren, vind ik dus dólkomisch. Om maar met Emilie Autumn te spreken: you're welcome and I'm sorry.

Di-Rect doet The Who die Tommy doen

Van Kattenfluisteraar T. kreeg ik het verzoek om mijn recensie over "Di-Rect doet The Who die Tommy doen" alsnog af te schrijven/te publiceren. Als u dacht dat ik laat was met mijn verslag over Imogen: Di-Rect doet The Who die Tommy doen zagen wij op 20 december 2008...

Na het lezen van een recensie met het foto-onderschrift "Tim en Spike van Di-Rect doen Tommy van The Who in een hertaling van Jan Rot" konden we niets anders doen dan spontaan kaartjes kopen voor deze, in onze agenda als "TomPoes activité" genoteerde, eh, TomPoes activité. Waaróm we die drang voelden, begrijpen alleen wij en kunnen we niet uitleggen helaas.

De tram bracht ons al slingerend naar de Meervaart, waar we redelijk uit de toon vielen bij de rest van het publiek. Geen idee meer waarom precies, slechts het gevoel "Wij vallen wat uit de toon" is blijven hangen. Wat ook is blijven hangen, is de piep in mijn oren, want MENSENKINDEREN WAT WAS DIT LUID! Echt ongelooflijk! Natuurlijk is het een rockopera, maar gezien het feit dat het in een theater opgevoerd werd, had ik er niet aan gedacht mijn oordopjes mee te nemen. Gek genoeg was ik volgens mij de enige die er last van had, bendes bejaarden (al doof) en jonge kinderen (ook al doof waarschijnlijk) zaten erbij en luisterden er comfortabel naar. Nadat ik McGuyverstyle van een papieren zakdoekje oordopjes gefabriceerd had en ik eindelijk iets kon maken van de bak kabaal, was mijn eerste gedachte "Oh, wacht even! Dit is niet The Wall!". Soms ben ik episch dom, maar dat wist u al.

Wat betreft de voorstelling in het algemeen: wij (ik spreek hier ook even namens de Kattenfluisteraar) vonden het niet slecht. Maar zéker niet zo goed als het geëxalteerd reagerende publiek. Gitarist Spike speelde heel overtuigend een naarling en zanger Marcel (die grappig genoeg na het vertrek van oorspronkelijke zanger Tim de zanger van Di-Rect geworden is) zong niet alleen fantastisch, maar GELOOFDE. Zangeres Caroline zong fantastisch, maar ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat ze er beduidend minder in geloofde. Zanger Tim, die Tommy speelde, kwam, voor mij in ieder geval, vocaal niet over het voetlicht. Het gaat over een getraumatiseerde, doofstomme, blinde jongen, maar zodra je stem geeft aan dat personage, dan is je stem toch het ultieme middel om je gevoel mee over te brengen lijkt me. En ja, ik weet dat ik gewend ben aan zangers als Freddie Mercury en Gerard Way, die het vocaal emotief zijn respectievelijk uitgevonden en verbeterd hebben, soms op het lachwekkend dramatische af, maar dit was een gemiste kans om het geheel meer diepgang te geven.

Waar ik echter het meest over viel, was die hertaling. Zelfs als ik mijn milde afkeer voor Jan Rot buiten beschouwing laat, blijft het "hertalen" van "I'm Gypsy, the Acid Queen" naar "Ik ben Tipsy, de pillenmien" een soort naar sinterklaas riekende neo-kneuterigheid waar ik helemaal niets mee heb. En "See mee, feel me" heeft toch écht een totaal andere emotionele lading dan "Kijk mij, grijp mij" (of "Kijk mij, gijp mij" zoals deze recensent terecht opmerkte), en geeft totaal niet weer wat het personage daadwerkelijk probeert over te brengen. En over de dwangrijm links en rechts zullen we het maar helemaal niet hebben.

Al met al was het het wat mij betreft allemaal nét niet. Het gaf me wel het hilarische idee voor Tom&Poes doen My Chemical Romance die The Black Parade doen, met nu al klassieke zinnen als "En zonder jou, is hoe ik echt verdwijn, en alleen mijn leven leid, nu en altijd!". Om over "Mammie, we gaan naar de hel" nog maar te zwijgen. Kortom: u bent gewaarschuwd.

Een kort en weinig inhoudelijk Imogen Heap verslagje

Jawel, hier is ie dan: het Imogen Heap verslagje waar u allen met smart op heeft zitten wachten! NOT, maar goed, komtie:

Zoals altijd wat verlaat kwam ik in mild-poinkende toestand aan bij de Melkweg, waar Tha B-man mij al opwachtte. Eenmaal voorzien van lidmaatschappen en bevrijd van jassen en paraplu's waren we helemaal klaar voor de avond die de geschiedenis in zou als "Awkward socially awkwards anonymous": ik weet niet wat er in de lucht hing die avond, maar het leek wel alsof iedereen (en niet in het minst de twee voorprogramma's én Imogen zelf) spontaan sociaal wat onhandigjes werden. Ik, die nog over lucht kan struikelen op sommige dagen, voelde me helemaal op mijn plek, dat mag duidelijk zijn! ;-)

Het concert zelf was erg goed, maar zoals altijd met dingen die goed zijn: zie ze maar eens te beschrijven. Er zijn vast mensen die dat wel goed kunnen, ik ben daar helaas geen van en dat verklaart ook meteen waarom, ergens diep in de prehistorie, mijn carrière als recensent voor CJP magazine nooit van de grond gekomen is, maar dat geheel terzijde. In het kort: Imogen Heap = awesome.

Post pleite post

Hoewel het voelt alsof het 3 maanden geleden was, was afgelopen maandag pas mijn laatste werkdag. Het was prettig om te merken dat men collectief verbijsterd was en het niet snapte; dat het niet aan mij ligt, wist ik al, maar het is toch fijn om dat bevestigd te zien. Al met al bleef het een verdrietig en emotioneel uitputtend afscheid, ik was blij dat Kattenfluisteraar T. me kwam ophalen, want dat in mijn eentje jankend het pand verlaten hangt me danig de strot uit.

En toen? Tja, geen idee. Tot en met 16 maart 10.00 uur was ik (en de rest van de wereld ongeveer) er nog heilig van overtuigd dat ik de rest van mijn secretariële carrière in die specifieke toko op die specifieke plek zou doorbrengen, dus het is even omschakelen, maar mezelf kennende zal dat uiteindelijk wel goed komen.

In de tussentijd ga ik een gat slaan in mijn "to do"-list, die met 67 items lichtelijk uit de hand begint te lopen en misschien zowaar tóch maar dat verslagje over het optreden van Imogen Heap afschrijven. Eén ding hoef ik in ieder geval niet meer te doen en dat is met mijn (heel erg figuurlijke!!! ;-P) koevoet bij IBG/DUO op bezoek gaan: ze hebben zowaar uit zichzelf de door mij gepasste 416 euro en 02 cent teruggestort en de zaak is afgehandeld. Kortom: IBG/DUO en ik zijn weer vriendjes. Voor zo lang als het duurt, natuurlijk, maar toch: vriendjes. En dat stemt hoopvol. :-)

When it rains, it pours :-(

Bleef ik in mijn laatste post nog eufemistisch, nu is de kogel door de kerk: die baan, u weet wel, met dat raam? Vanaf 1 april is hij niet langer van mij. Nee, dat is geen grap. Hoewel ik volgens The Powers That Be mijn werk uitstékend (directe quote: "en meer dan!") doe, ben ik te vaak ziek. Ze "durven" het dan ook niet aan om me een vast contract te geven en een tijdelijk contract is geen optie meer, omdat ik er in totaal al 3 gehad heb.

Ja, deze redenatie ontbeert elke vorm van conventionele logica, is hoogst oneerlijk en waarschijnlijk ook rándje niet legaal, maar ik geloof sterk in "Waar men mij niet wil hebben, daar wil ik ook niet zijn" en ga er dan ook geen verdere energie in steken, laat staan me inlaten met de half-shady "oplossing" die ze voor me bedacht hebben. Een "oplossing" die overigens tot een nóg groter takenpakket en meer verantwoordelijkheden zou leiden... Snapt u hem nog? Ik niet meer.

Als mijn metafoor-eekhoorn kon praten, zou hij zeggen: "Het klinkt als "Ik hou van je, je bent geweldig! Toch maak ik het uit. Maar ik wil nog wel losse hoemptie met je hebben!"" en dat ben ik eigenlijk wel met hem eens. ;-) Maar goed, ondanks dat ik er uiterst, uiterst verdrietig over ben, maak ik de komende dagen mijn werk netjes af, waarna ik me ga beraden op wat ik verder met mijn existens ga aanvangen.

En omdat uiteraard Altijd Alles Tegelijk komt, is mijn Australische tante vorige week overleden, en kreeg ik vandaag én een mailtje van deze persoon (nog niet geopend, durf niet) én weer een fijne rekening van de IBG/DUO voor het lieve bedrag van 416 euro... Gelukkig houdt Rood wél van mij! :-)

Maart roert staart

Hier in en om Huize Poelekie is het leven wat woelig en ook wel wat naar. Dit leidt per definitie tot radiostiltes hier op LogPoes, zeker als het om, zoals in dit geval, embargogevoelige informatie gaat. Radiostiltes leiden vervolgens weer tot (niet)schrijfstress, dus vandaar deze korte huishoudelijke mededeling met betrekking tot de zaken waarover ik wél kan schrijven: stem doet het weer, hoest is weg, bloeddruk is perfect, IBG/DUO en diverse andere instanties zijn eikels, últra mensen zijn últra, Bass of Awesomeness = still awesome. Dat u het even weet. We'll get back to you, eventually.

In de tussentijd zijn er tweets en Project 365.

Koevoet

Aangezien ik mijn stem volledig kwijt ben, communiceerde ik via Skypechat met The Big Kahuna. En zoals u weet (zo niet, kijk dan hier, hier, hier, daar en daar) hebben wij geregeld de meest hilárische gesprekken:

Poelekie de Vries: "Aloha?"
The Big Kahuna: "Ik zie het schermpje. Vraag: was je bij de huisarts en wat zei hij/zij?"
P de V: "Yesss! We zijn chattende!"
P de V: "Ik was bij de huisarts en die zei: totale stemrust. Vind je het niet hi-lá-risch?"
TBK: "Dat lijkt me een goed idee. Hoe voel je je verder?"
P de V: "'t Gaat. Ik ben gewoon erg moe de hele tijd, dat gehoest hangt me de strot (ha!) uit en zolang ik niet praat doet het geen pijn gelukkig."
TBK: "Nou dat is dan iig iets. Wat heb je verder gedaan, geslapen?"
P de V: "Ja, voornamelijk. Ben nu aan het contempleren wat ik met de rest van mijn leven ga doen als ik later groot ben. Ik overweeg tourmanaging. ;)"
TBK: "Ha, ha, dat overweeg je wel eens vaker!! Maar dat lijkt me niet zo'n goed idee: altijd stressen en droog brood."
P de V: "Ik zag nl. dat de LOI een HBO-cursus Crisismanagement aanbiedt... ;-P"
TBK: "Nee, geen cursus meer: mijn doekoe is op. :-)"
P de V: "Je moet vooral ook flink kunnen schreeuwen en met een koevoet om kunnen gaan. En een basgitaar kunnen techen. Ik ben 100% geschikt voor de job!" *gniffelt*
TBK: "Dat flink kunnen schreeuwen valt, zeker nu, een beetje tegen. Die koevoet is wel een pluspunt, die heb je al."
P de V: "Ik bedoel maar!"

3 shows, 3 dagen, 1 verslagje

Het concert van Florence and the Machine gisteravond was de afsluiter van mijn hachelijke "3 concerten in 3 dagen"-avontuur. Ik weet niet hoe het komt dat bands die ik leuk vind altijd in dezelfde week komen en niet in de overige 51 weken die een jaar telt, maar ik heb besloten dat maar gewoon als een feit te accepteren.

Het eerste concert in de reeks was La Roux, u weet wel, die band die zó eighties klinkt dat het weer modern wordt (© @Breyten). Ja, die met dat haar. We waren netjes op tijd voor het voorprogramma, maar zodra ik de eerste tonen hoorde keek ik verschrikt naar Breyten en zei (krijste, meer) naar Breyten: "Oh mijn Poezenneus, nee! Het is dezelfde band als bij Noisettes!". En daar wil ik het eigenlijk maar gewoon bij laten. U weet wel, in het kader van "Niets positiefs te melden? Houd uw kattensnoet!".

Over het publiek heb ik ook een boel te mauwen, ik zal proberen het kort te houden: heeft u een frottage-fetish? Vindt u het fijn om in uw gezicht geschreeuwd te worden? Platgedrukt? Ja? Dan heeft u zaterdagavond de avond van uw leven gemist! Het dieptepunt (of hoogtepunt, zo u wil) van de avond was de duwmalaise bij de garderobe: er zijn diverse moshpits waar ik frisser uitgekomen ben. Dit alles zette wel een domper op het verder overigens prima concert. Zangeres Elly (ja, die met dat haar) is ontwapenend schattig, kan zingen (niet geheel onbelangrijk) en doet een bril-jant dansje.

Op zondagavond ging ik met Meneer de Poes naar Cobra Starship. They don't care if they're a guilty pleasure for you, maar ik durf ervoor uit te komen: ik ben woestfan van Cobra Starship, de band ooit door iemand ergens op het internet (lees: geen idee meer wie) omschreven als "a party in your pants". En dat was het! De kleine zaal van de Melkweg was goed gevuld, maar geen geduw, getrek, geschreeuw, voordringerij of biergespetter. Iedereen (jong, oud, fans, ouders) danste, zong, sprong, threw their fangs up en zei "Sorry!" als ze per ongeluk tegen je opbotsten in hun enthousiasme. Ik overwoog na afloop van het concert mijn baan op te zeggen en de rest van mijn leven te slijten als hun merchgirl, zo gaaf was het.

Maandag was het tijd voor Florence en, niet geheel onbelangrijk, een coladate met efasemdarmaour! Ik had me al ingesteld op een "Hoi-ben-jij-misschien-die-en-die-oh-nee-je-bent-gewoon-aan-het-twitteren, excuses"-zoektocht, maar nog voordat we (Breyten, Lunapuella en ik) goed en wel uit de jas waren, werden we al door Efasemdarmaour gespot. Vanuit onze zitplek voor-de-kijkers-thuis-rechts (ook wel bekend als stage left) hadden we een perfect zicht op Florence. En haar machine. Zo had ze een heuse harpmeneer meegenomen en werd ik uiterst vrolijk van de epische coolheid én prachtige techniek (daar ontbreekt het nog wel eens aan helaas) van de bassist. Ook hier weer een gemeleerd publiek, van superfans met identiek haar tot "de oudere muziekliefhebber" tot een jochie wat waarschijnlijk niet veel ouder was dan 10, maar het hoogst sprong van iedereen in zijn rij. Florence zelf was en bleef echter de ster van de avond, om er maar even een keihard cliché tegenaan te gooien, want mensenkinderenwatkandíevrouwzingen!!! Het kwam letterlijk luid en duidelijk vanuit haar tenen. Echt bril-jant!

Concluderend kan ik stellen dat het een uiterst, uiterst geslaagd weekend was. :-)

Jammer

Vroeger in Sesamstraat had je een sketch met één van de Muppets en de letter M. De letter M koeieneerde de uiterst geduldige muppet op diverse manieren, tot die het helemaal zat was. De letter M probeerde het daarna goed te maken door kopjes te geven, maar de muppet zei: "Dat maak je nooit meer goed". Bij ons thuis was dat jarenlang een, meestal komisch gebruikte, quote, maar naarmate ik ouder word (geworden ben), merk ik dat ik zoals de muppet ben: ik bereik, meestal later dan vroeger, een punt waarop het klaar is. En dan maak je het nooit meer goed.

Ik ben wel eens sub-assertief genoemd, conflict-ontwijkend. Zou kunnen. Zelf zie ik het (uiteraard! ;-p) anders: redelijke mensen begrijpen je direct als je rustig aangeeft bepaald gedrag vervelend te vinden. Ze bieden hun excuses aan en stoppen met het gedrag. Probleem opgelost, even goede (of slechte) vrienden.

De mensen die na duidelijke uitleg doorgaan met drammen, sarren en irriteren, zijn onredelijk. Daar zou ik in theorie béndes energie in kunnen steken, emailconversaties en mediationgesprekken mee kunnen voeren, maar waarom zou ik? Ik vind het totale verspilling van energie en levensvreugd. Elk moment verspild met vruchteloze pogingen mensen proberen te overtuigen om je elementair beschaafd te behandelen is tijd die je nooit meer terug krijgt. Tijd waarin je op Twitter had kunnen zitten nuttige dingen had kunnen doen. Daar mis je werkelijk niets aan, aan dat soort mensen.

Jammer wordt het, als je een geweldige groep hebt, waar 1 zo'n type tussen zit, die bovendien zijn pijlen continu op jou richt. Ik heb lang geprobeerd het te negeren en ook (hoewel tegen mijn hierboven beschreven principes) tegen te strijden. Deze week, toen deze persoon níet aanwezig was bij de groepsmeeting, werd me duidelijk welke stempel deze persoon normaal gesproken op de bijeenkomsten drukt en hoe drainerend dat soort bijeenkomsten daardoor voor mij worden. En alsof er een eekhoorn een gloeilamp aandeed, wist ik dat ik ermee moest stoppen. Ik wil niet praten, ik wil geen excuses, ik wil gewoon niets meer met die persoon te maken hebben. Klaar.

Normaal gesproken heb ik na het doorhakken van zo'n knoop een bijna euforisch gevoel van opluchting, maar deze keer helaas niet. Opstappen betekent namelijk ook afscheid nemen van alle andere groepsgenoten. En hoewel dat verdrieterige knaaggevoel uiteindelijk heus wel weer over gaat, vind ik het waarschijnlijk de rest van mijn leven jammer. Zo ontzettend jammer.

Puberteit kent geen eh, tijd

Dat geleuter over hoe de tijd sneller gaat naarmate je ouder bent is blijkbaar toch minder flauwekul dan ik altijd beweer, want hoewel ik het gevoel heb begin december te leven, zitten we alweer een eindje in februari. Wat overigens aan mijn uitgroei écht wel te zien was, maar goed, dat heb ik zaterdag even laten fixen, met als gevolg dat ik weer een hoogst onnatuurlijke roodharige ben. Voordat u "Foto!!!" gaat roepen: ik heb het geprobeerd, maar het ziet er bruinig uit.

Ondanks dat ik blijkbaar een bejaarde ben, heb ik ontzettend last van de puberteit. Behalve dat ik vandaag ongeveer *poink* ging toen de hotste dokter van het ziekenhuis tijdens een bespreking stof van me afklopte en een groot deel van de dag gewerkt heb met Gerard Way's gebabbel tijdens zijn alumnuslezing op mijn mp3-speler in mijn linkeroor *swoon*, lach ik me al weken zíek om dat nummer Sexy B*tch. Die TEKST!!! Dat menen ze toch niet, he? Da's toch gewoon een grap?

Het begint nog charmant: "She's nothing like a girl you've ever seen before". Niet dat dat volgens mij correct Engels is, maar goed, muggezift. Maar dan! "Nothing you can compare to your neighborhood < insert word for prositute that rhymes with "before" >". Dat moet toch de móeder alle backhanded compliments zijn?! En dan: "I'm trying to find the words to describe this girl without being disrespectful"... Kweenie hoor, als iemand over mij zou zeggen: "Je bent echt niet te vergelijken met mijn buurtsnollie", dan zou ik dat toch wel míld 'disrespectful' vinden, vooral als hij vervolgens 600 x zou zingen "Damn, she's a sexy b*tch". Té grappig! En absurd catchy, dat ook.

Ook té catchy is het nieuwe nummer van Rihanna, Rude Boy. Daarin blijkt dat Rihanna ook, maar dan op een zeer specifieke manier, last heeft van haar puberteit. Zoals u merkt zit ik behalve in mijn puberteit ook in een fase "synthesizer driven dance music" en in het kader daarvan het nummer wat al maanden in 't geniep mijn jam is: